این عوامل را می توانیم به دو دسته تقسیم کنیم؛ یکی بیماری های پوستی که به خشکی پوست منجر می شود و دوم عوامل محیطی که تغییراتی را در پوست به وجود می آورد. مهم ترین عامل خشکی پوست درماتیت آتوپیت یا اگزامای سرشتی است که فرد به شکل ذاتی فاکتور مرطوب کننده پوست را ندارد یا این فاکتور بخوبی عمل نمی کند. این افراد قبل از بلوغ، خشکی پوست شدیدتری دارند، ولی بعد از آن اندکی کاهش می یابد. (به دلیل وجود هورمون های آندروژنی) یک بیماری ژنتیکی به نام اکتیوز نیز موجب خشکی پوست می شود و پوست فرد مانند پولک می شود. خشکی های پوستی ژنتیکی درمان قطعی ندارد و درمان ها موقتی است، اما نوع دیگری از خشکی پوست را که تقریبا همه ما آن را تجربه می کنیم، خشکی اکتسابی است.