ساخت، نصب، تعمیر و نگهداری و راهبری این سیستم در ابعاد بزرگ و ظرفیت بالا، بسیار پرهزینه و گران است. بطوری که هیچ کشوری (حتی کشورهای ثروتمند) تاکنون قادر به چنین سرمایه گذاری در ابعاد وسیع نبوده است.
در ضمن نصب این سیستم در مبدأ تأمین و توزیع آب و تصفیه خانه ها و تلمبه خانه های سازمان آب نه تنها مقرون به صرفه نیست بلکه ضرورتی هم ندارد. چرا که هر انسان در طول شبانه روز به طور متوسط 2 لیتر آب صرف آشامیدن می کند در حالی که بین 300 تا 800 لیتر آب جهت سایر مصارف خود استفاده می کند. به عنوان مثال در تهران به ازای هر نفر در روز 300 لیتر آب وارد شبکه شهری می شود که این آب عاری از میکروب می باشد و برای مصارف بهداشتی، اعم از شستشوی البسه، ظروف، مصرف جهت استحمام، سرویس های بهداشتی و ... مناسب است. اما جهت آشامیدن و مصارف خوراکی می بایست به میزان حدود دولیتر آب برای هر نفر، تصفیه کامل شده و مواد محلول و مضر و احتمالا موادی که از محل تصفیه خانه تا نقطه مصرف وارد آب شده اند نظیر رسوبات لوله ها، زنگ آهن و پوسیدگی لوله ها و حتی کلر موجود در آب حذف شود. و جهت این موضوع امروزه در تمام دنیا از دستگاههای تصفیه آب خانگی مجهز به سیستم اسمز معکوس (RO) استفاده می شود.
استفاده از این سیستم در شبکه های شهری و توسط سازمان های دولتی، خارج از وظیفه دولت ها است و به دلیل عدم ضرورت و هزینه زیاد هیچ کشوری اقدام به چنین کاری نمی کند چرا که انجام این عمل به نوعی هدر دادن ثروت ملی است.