به عقیده هانتر، قبل از این‌که سیستم‌های تصفیه آب خانگی به دست مصرف‌کنندگان برسند، آنها باید همانند داروها در معرض آزمایش‌های سخت قرار گیرند. او می‌گوید: «به نظر می‌رسد که ضدعفونی آب‌های خانگی هیچ سودی برای سلامت عمومی ندارد. اگر کسانی با شواهد قابل قبول و پژوهش‌های معتبر خلاف حرف مرا ثابت کنند، خیلی خوشحال خواهم شد که نظرم را تغییر دهم. اما این پژوهش‌ها باید بی هیچ پیش‌داوری و اعمال نظر شخصی باشد».

در همین حال، به گفته کایرنکراس نباید تمرکز این پژوهش‌ها بر مقابله با انتشار باکتری‌های عامل بیماری اسهال از طریق آب باشد. او می‌افزاید: «غذا نسبت به آب نقش بیشتری در انتشار باکتری‌ها دارد. در غذای پخته شده باکتری‌های دفعی بهترین محیط زندگی و انتشار را دارند و در آنجا به راحتی می‌توانند تکثیر شوند، در حالی که چنین اتفاقی در آب رخ نمی‌دهد». او می‌گوید که حمایت‌های مالی باید به سوی تحقیق روی این شیوه ابتلا به اسهال معطوف شوند.

بروس گوردون؛ رییس بخش آب و بهسازی و بهداشت سازمان جهانی بهداشت با این نظر مخالف است و می‌گوید که زمان کنار گذاشتن سیستم‌های خانگی تصفیه آب هنوز فرا نرسیده است. او کماکان مدعی است که آب آلوده، نگرانی اصلی بهداشتی در کشورهای در حال توسعه است.

گوردون می‌گوید: «ممکن است استفاده از سیستم‌های خانگی تصفیه آب تاثیر شدید و معنی‌داری بر سطح بهداشت و سلامت این مناطق نداشته باشد، اما 10 سال پیش از این نیز سخنان مشابهی در مورد پشه‌بندها زده می‌شد، مبنی بر این‌که در کشورهای آفریقایی سم‌پاشی مرداب‌ها برای جلوگیری از ابتلا به مالاریا و بیماری خواب به اندازه کافی تاثیرگذار نیست و مگس تسه‌تسه و پشه آنوفل هنوز در حال قربانی گرفتن از کسانی است که از پشه‌بند استفاده نمی‌کنند. ما تنها به این نیاز داریم که بر روی ترویج استفاده بلندمدت از سیستم‌های خانگی تصفیه آب کار کنیم».